Rozdział 2

-------------------

Perspektywa Odda:

- Przepraszam, ale co ty tutaj robisz? – pytam gorzko jakiegoś rudego obcego osobnika. Wygląda jakby był bratem bliźniakiem Rona Weasleya, tego z Harrego Pottera.

- No jak to co? Będę tu mieszkać! – oznajmia cały w skowronkach przy czym szczerzy lekko żółtawe kły, znaczy zęby.

- Przecież ja miałem tutaj mieszkać tylko ze swoim kumplem. – oświadczam zdenerwowany Rudemu, a ten dalej jak idiota się szczerzy. Jeszcze kogoś mi przypominał.. no tak Nicolasa Poliakoffa, może są rodziną. W końcu ten sam kretyński uśmiech.

- Jesteście parą? – pyta mnie zdziwiony, a we mnie coś chyba eksplodowało z obrzydzenia.

- Nie! – zaprzeczam z wyraźną odrazą, a ten frajer jeszcze miał czelność dalej się śmiać.

- Jestem Wayne Buzolic, ale możesz na mnie mówić po prostu Buzz. – wyciąga rękę do mnie, ale nie odwzajemniam tego gestu. Stoję dalej w bezpiecznej odległości od sobowtóra Weasleya. Nie widzisz człowieku, że ja chcę abyś wyszedł?!

- Widzę, że nieufny z ciebie koleś. No jak tam wolisz. – zabiera obojętnie rękę i siada na łóżku koło okna. Akurat tym, na którym ja chciałem leżeć. Wtem niespodziewanie z mojej torby wyskakuje Kiwi, będąc pewnie mocno zniecierpliwionym siedzeniem tam.

- O, masz psa, ale super! – rudowłosy Guz czy jak on tam ma, podbiega jak mała dziewczynka do Kiwiego, i łapie go automatycznie w ręce. – Jak się wabi?

- Nie twój interes. – odpowiadam kwaśno, ale Rudy chyba nie załapał mojego sarkazmu.

- Coś długie to imię.. – drapie się po głowie, a ja myślałem, że naprawdę umrę tam ze śmiechu. Tak to musiał być brat Nicolasa vel kretyna Poliakoffa.

Perspektywa Ulricha:

Wracam do pokoju po zapoznaniu się z planem dodatkowym zajęć fizycznych, kiedy na mojej drodze ponownie staje Clara. Była tuż przed moim pokojem, ale sądząc po jej chłodnym spojrzeniu wolałem o nic nie pytać. Kurczę naprawdę nie rozumiem co ją tak zezłościło. Moja bezinteresowność? Serio? Jeśli naprawdę to był jedyny powód, to ja już kompletnie nie rozumiem dziewczyn. Clara zapukała 3 razy w drzwi, ale chyba nie dostała żadnej odpowiedzi. Było jej bez różnicy bo i tak wparowała do środka, a ja po 2 sekundach wszedłem za nią. Otworzyłem szeroko oczy jak ujrzałem jakiegoś rudowłosego chłopaka, który przytulał do siebie Kiwiego. Odd stał z boku, i powtarzał żeby puścić jego psa. Co tutaj się dzieje?

- Wayne, co to za pies?! – Branco rozdarła się niczym startujący bombowiec. Musiałem aż przetrzeć ucho, przez ten jej wrzask.

- To Kiwi, pies mojego kolegi. – Rudy wskazał palcem na Robbiaka dodatkowo szczerząc się jak głupi.

- Wiesz, że na terenie uczelni nie można trzymać psów? – łania zwraca się ostro w stronę mojego przyjaciela. Ups, trzeba interweniować..

- Wiem, ale nie mogłem go zostawić. Proszę nie mów nic dziekanatowi. – Odd składa rączki w błagalną prośbę, i posyła jej  swój rozpaczliwy wzrok.

- Wiesz, że jak się to wyda to będziesz miał spore problemy ? – ta zimna łania nie odpuszcza.

- To już jego problem. – wtrącam się w rozmowę.

- Kuzynko nie mów nic, zajmiemy się tym pieskiem! – Rudy idąc za moim tropem również dodaje coś od siebie. Ale dalej nie miałem pojęcia kto to jest. Jedyna zdobyta informacja to, że jest kuzynem panny księżniczki Branco.

- Ty się do tego nie mieszaj Wayne bo przez głupotę twojego kolegi możesz zostać, i ty wyrzucony z uczelni. – no to widać mamy spory problem z przekonaniem jej.

- Trzymałem Kiwiego całe 6 lat w internacie, i nikt nieproszony się o nim nie dowiedział. – Robbiak nagle odzywa się z wyraźną determinacją. Brawo, zagnij ją.

- To nie było..

- Claro daj już sobie spokój. To nie ty będziesz miała problem, a my jeśli się dowiedzą o Kiwim. I obiecuję ci, że obronimy twojego kuzyna w razie kłopotów. – oznajmiam wszystko po kolei łagodnie, a łania tylko prycha coś tam pod nosem, i wychodzi mocno zatrzaskując drzwi.

- Sory koledzy za moją wścibską kuzynkę. Chce mnie kontrolować bo uważa, że jestem nieodpowiedzialny. – Rudy daje jakieś wyjaśnienia jakby najście Clary było jego winą. – Ale my się chyba jeszcze nie znamy? – tutaj zwraca się do mnie. – Jestem Wayne Buzolic, ale mów mi Buzz.

- Ulrich Stern. – wyciągam rękę, i przyjacielsko ją sobie ścisnęliśmy. Nie wiem czemu, ale chyba już lubię tego rudego. Ma w sobie jakąś pozytywną energię.

- To nasz współlokator. – burknął Robbiak, który zapewne nie był zachwycony tym faktem.

- To świetnie. – uśmiecham się życzliwie do Buzza, a on odwzajemnia mój uśmiech. Walnął się na łóżku przy oknie, i wygodnie rozprostował sobie nogi.

- To co chłopaki, gotowi na studia? – pyta, a ja i Odd rzucamy sobie niepewne spojrzenie.

- To się okaże.

----------------

Rozdział krótki, ale chciałam w końcu zakończyć jakoś ich pierwszy dzień. Z następnym już pójdę trochę dalej, i będzie więcej opisów bo ten się opierał głównie na rozmowach. I można dostrzec w tym mój totalny brak weny, który doskwiera mi już od paru dni. Nie rozpisując się dalej, proszę o szczere komentarze :D i pozdrawiam cieplutko.